ولادت امام حسین امام سجاد و حضرت عباس علیهم السلام
مـاه عشق است مـاه عـشـاق است ماه دل های مست و مشتـاق است درِ مـیـخـــانــۀ کــــرم شـــد بـــاز الـدخیــل، این حــریـمِ رزاق است ریزه خـوارش فقـط نه اهل زمین جرعه نـوشش تـمــام آفــاق است بی حساب است فضل این ســاقی شب جــود و سخــا و انفـاق است بـیــن دل هــای بــیــدلان امـشـب با ســر زلف یــار مـیـثــاق اسـت شـب زلـف مجـعــدش «والّـیــل» صبح چشمش به عالم اشراق است «قَـبــرُهُ فِــی قُــلُـوبِ مَـن والاه» حــرمش قــبــلـه گـاه عشاق است ماه شــعـبــان رسیــد! ماه سه ماه کــربــلا می رویــــم! بــســـم الله الســلام ای پـنـاه مُـلـک و مکــان در یــد قــدرتت عــنــان جــهــان رفته قـنـداقـه ات به عــرش خــدا تـشـنـۀ پــای بــوسی‌ات هـمـگــان در طــوافت قــیــامـتـی شده است می رسد هر فــرشته با هیــجــان پَــر قــنــداقــۀ تــو مــی بــخــشـد پَر و بــالی به فــطـرسِ نـگــران از ســر زلـف عـنــبــر افـشـانـت ســدرة الـمـنـتـهی گــرفته ضمان عــطــر و بـوی ملیـح پـیـرهـنت مانده در خــاطــر نـسـیـم جـنــان بوسه می چیند از لب تو رسـول رحمت واسـعــه گــشـوده دهــان از سر انگشت پـاک مصطـفـوی جرعه جرعه بنوش شیــرۀ جان خــواند جدت «حسینُ منّــی» را «وَ أنا مِن حسین» را تو بخـوان با تو جُــود و شجـاعت نبوی‌ست ای شکــوه حـمـاســه های عیــان در نــمــازت شـبـیـه فــاطـمه ای بین میدان علی ست جلــوه کـنـان چشم‌های تو مرز خوف و رجاست قَهر و مِهر تو آتش است و امـان رحــمـت مـحـض! یا ابــا الأیتام! پــدری کــن بــرای عــالــمــیــان ای که آقــائــی تو بـی حــد است بــاز مـا را به کــربــلا بــرســان شب جمعه شــمــیــم سیب حــرم منـتشر می شود کـران به کــران روضه هایت بهشت اهل ولاست چشم ما چـشـمه های کــوثــر آن «وَ مِنَ الــمــاءِ کُــلُّ شَـیءٍ حَیّ» اشــک ها از غمت همیشه روان الــســلام ای شــهـیــد روز دهــم الــســلام ای امــام تـشـنـه لــبــان تا ابــد در فــراز پــرچــم توست خون سرخت همیشه در جَــرَیان کـــربــلای تــــو از ازل بــــوده مــبــدأ حــرکت زمیــن و زمــان شب ســوم رسـیــده‌ای، ای مــاه! الــســــلام عـــلـــیـــک ثــــارالله السـلام ای نـگــیـن عــرش برین مــــاه بــــالا بــلــنـــدِ ام بــنــیــن گــره از گـیـسـوان خود مـگــشـا هر سر موی توست حـبــل متـین جــذبــه های نگــاه هــاشـمی ات مــاه را می کشد به ســوی زمین عــبــــد صــالــح! مـــواســی لله! پــدر فـضـل! روح حــق و یقین! به حضورت گشوده دست، فـلک به قــدوم تو سوده عــرش، جبین وقت هوهوی ذوالفقار عـلی ست به روی مرکبِ حـمـاســه نـشـین می شــود بـا اشــارۀ تو دو نـیــم هر کسی آیـد از یـسـار و یـمـیـن زیـنـبـت «إن یکـاد» می خـوانـد آســمــان محــو هـیـبـت تو! ببین کــاشف الکــرب اهــل بیت نبی! بــازوان تــوأنــد حـصـن حصین نـقـش بــاب الــحــوائـجــی داری به روی بــازویت شـبـیـه نگـیـن ســائــلان تــو بــی شـمـارند و... گوشه چشمی به ما! بس است همین شب جود و کرامت و بــذل است شب چــارم شب ابــاالفضل است الــســلام ای حـقــیــقــت جــاری روح تــقــــوا و زهــد بــیــداری سیــد الـسّـاجــدیـن شـهـر رسـول عـبـد مـحـبوب حـضـرت بــاری روزهــایـت مجــاهــدت، ایــثــار نیمه شب هات بـخشش و یــاری در مـنـاجاتت ای صـحـیـفۀ نــور آیـــه آیــه زبــــور مــی بــــاری همـه مجــذوب ربــنــای تــوأنــد محو این سیر و این سبـکـبــاری گوش کن این صدای داوود است که به شــوق تو می شود قــاری پا بــرهنــه بـه حــجّ که می آیـی کـعـبـه را هـم به وجـد مـی آری در شــکــوه و حـمـاسه بی مثلی خــطبــه هایت زبــانــزدنـد آری واژه هــای تــو تــیــغ بــرّانــنــد ثــانــی حـــیــــدری و کــــراری شــام و کــوفه به لــرزه افـتــادند ســرنــگــون پــایــۀ ستــمـکاری در مصاف تو ســهــم دشمن دون چیست غیر از مذلت و خــواری وارث عــزت و ســخــای حسین ای که بعد از عمو، عــلــمـداری به مــحــبــان خود نــظــر فــرما بــیــشــتـر مــوقــع گــرفــتــاری رو سیــاهــیِّ من گــذشت از حدّ تو بــرایــم مــگــر کُــنی کــاری در نــماز شــبـت دعــایــــم کــن تــو عــــزیــزی تــو آبــروداری دلــم از بــنــد هر غــم آزاد است شــافــع مـن امــام ســجــاد اسـت شــد روا حــاجـت هـمـه، ما! نـه کــربــلا شــد نـصـیـب ما یا نـه؟ رزق شش‌گوشه می دهنـد امشب کِــی شــنــیــده گــدا ز آقــا: نــه کــربــلا رفــتــه در شب جـمـعه می شناسد مــگــر سـر از پا؟ نه کــربــلا می روی بخوان روضه روضــه های جــوان لــیــلا، نــه زخــم هــا الــتــیــام پــیــدا کـرد زخــم فــرق دوتــای ســقـــا، نـه الــــتــــیــــامِ دمــــادمِ ســیـــلــی می دهــد فــرصت تـمــاشــا؟ نـه از شب خــیــزران مـگـر مانــده لب و دنــدان بــرای بــابــا؟ نـــه زینب است و نوای جان کــاهـش ذکــر أیــــن بــقـــیــــة اللــهــــش |